شعار؟؟

سال ها قبل از انقلاب 57 شعارهای » مرگ بر» به لطف دوستان چپی وارد ایران شد و امروز گویی چنان با گوشت و خون ما عجین شده که حذف شدنی نیست و بسیاری از فعالینی که این اواخر از نوع شعارهای » مرگ بر این و آن» انتقاد می کردند امروز سراینده گان آن اند. حرف من اما این نیست. سخن در دقت در انتخاب شعار هاست و استفاده ی به جای از آن. چرا که جنبش موسوم به» سبز» چه پیروز ماجرا باشد و چه » له » شود تاثیراتش را بر ذهن توده ی سیاسی شده ی ما خواهد گذاشت. بعد از انقلاب پنجاه و هفت اکثر گروه ها از مذهبی گرفته تا مارکسیست، در سه شعار با هم اشتراک داشتند. مرگ بر» شاه، اسراییل و آمریکا «

گروه های چپ به آمریکا و اسراییل مرگ می فرستادند چرا که آنها را مظهر» امپریالیسم جهانی» و » دنیای سرمایه داری» می دانستند. در هر صورت این گروه ها از صحنه ی سیاست ایران حذف شدند و امروز در جامعه ی ایرانی پایگاه مردمی ندارند. گروه های مذهبی هم – اگر می دانستند چرا به آمریکا فحش می دهند- دخالت های این کشور در انقلاب شان را دلیلی برای مرگ فرستادن عنوان می کردند و به اسراییل مرگ فرستاده می شد به خاطر ماجرای قدس که همه از آن مطلعیم.

ارزش های جامعه ی امروز اما بسیار فرق کرده و دغدغه ها متفاوت شده اند. جوانان چه چپ و چه راست حرف از حقوق بشر می زنند و حقوق شهروندی طلب می کنند . برای احقاق اش بلند شدند و …

در انتخابات اخیر روسیه به نحوی عمل کرد که به مذاق معترضان خوش نیامد و هراز گاهی اخباری از ناحیه همسایه بالایی آمد که آتش بر جانشان نشاند ( مانند این و این و خیلی های دیگر) و چین هم در کنار روسیه با حمایتش و برای بعضی که از وضع بازار ایران بهتر خبر دارند ( که البته متوجه شدنش چندان کار سختی نیست) حس وطن پرستی مردم را درد آوردند. تا این بار آنها هدف » مرگ بر» قرار بگیرند. و اوج این جانشینی در روز قدس بود که روسیه جانشین آمریکا شد و چین جانشین اسراییل.

حرف من دقیقن همین جاست. شعار دهنده مردم اند و اگر فکر می کنند روسیه بیشتر در کار کشورشان دخالت می کند تا آمریکا حق دارند به جای مرگ بر آمریکا بگویند مرگ بر روسیه. اما هیچ کس به خاطر دخالت های اسراییل یا به محاق بردن بازار های ایران با اجناس بی کیفیت و بی کار کردن نیروی کار ایرانی به اسراییل مرگ نفرستاده که امروز آن را با چین عوض کنیم. شاید برای بعضی از مردم داخل جنبش و کسانی که در خیابان ریخته اند مسلمان بودن فلسطینیان چندان مهم نباشد و به خاطر «به باد رفتن زمین مسلمین» از اسراییل ناراحت نباشند اما این جنبه ای از ماجراست که به اشتباه در این سی ساله مورد تاکید قرار گرفته. به گمان من اصلی ترین خواسته ی بخش بزرگی از جنبش سبزی ها برپا سازی حقوق انسانی به عنوان مهم ترین ارزش در کشور است که این نشان دهنده ی ارزش بالایی است که برای این » احترام متقابل ما بیم مردم مردم و مردم حکومت» قائل اند. فلسطینیان هم قبل از مسلمان بودن – و همین طور بیشتر از آن- انسان اند و اسراییل نیز ناقض این حقوق. آیا شایسته است که مرگ بر اسراییل را حذف کنیم که چین یا روسیه را جایگزین کنیم؟ ( هرچند که مرگ فرستادن را کار مناسبی نمی بینم) ملت ایران آزادند که شعارهای » هم غزه…..» یا نوع دیگر آن » نه غزه….» را سر بدهند. هر ملتی حق دارد سرمایه ی ملی اش را به آن شکل که دوست دارد خرج کند اما داعیه داران «حقوق بشر» نباید نقض آن را نادیده بگیرند. همانطور که از نوع نگاهی خاص ناراضی اند و می گویند» مرگ بر طالبان چه کابل، چه تهران».

به نظر می رسد آن چه که جنبش سبز بیش از هرچیز به آن احتیاج دارد منتقدین ِ خارج از جنبش هرچند همدل آن است. تا با بعضی بی دقتی ها آب به آسیاب دشمن ( البته از نوع داخلی آن) ریخته نشود. اگر بعضی حمایت توده ای پر و پیمان را برای جنبش ها خوب می دانند در بر گرفتن صد در صد روشن فکران جامعه قطعن نکته مثبتی برای هیچ جنبشی نیست.